Gefiller vum Kapitalismus (4/8): Zur Psychologie vun der emotionaler Aarbecht

Zur Psychologie vun der emotionaler Aarbecht

Wat ass emo­tio­nal Aar­becht, a wat sinn hir Kon­se­quenze bei deene Leit, déi hir Suen domat ver­dénge mussen ? 

Mär ken­nen all di Situa­tioun aus dem all­dee­gleche Lie­wen, wou mer laa­chen, do wou mer eigent­lech e Gesiicht schneide wéil­ten, dat mer fein sinn, do wou mer eigent­lech Rose­rei emp­fan­nen, dat mer frënd­lech blei­wen, do wou mer eigent­lech scho Loscht hät­ten ze jäi­zen. Dat kéint een als eng Zort Schaus­pille­rei am All­dag­sliewe bezeech­nen. An déi Zort vu Schaus­pille­rei gehéiert inevi­ta­bel zum gesell­schaft­leche Lie­wen dozou.

Esou huet z.B. den däitsche Sozio­log Nor­bert Elias en grous­sen Deel vu sen­ger Zivi­li­sa­tiouns­theo­rie als Entwé­ck­lung­spro­zess vun der Gefills­kon­troll bes­chriw­wen. Zivi­li­séiere vum Mënsch ass, esou den Elias, zur gläi­cher Zäit en psy­ches­chen an en gesell­schaft­leche Pro­zess vun der Selbst­kon­troll. Vun den feu­da­len Häff am héige Mët­te­lal­ter an hirer „Cour­toi­sie“, bis an di éischt Natio­nal­staa­ten vum 18. Joe­rhon­nert an hirer „Civi­li­sa­tion“, huet den Elias a sen­ger sozio­lo­ges­cher a psy­cho­lo­ges­cher Ges­chicht vun der Zivi­li­sa­tioun déi ëmmer méi zuelräich a ver­fei­nert Verhal­tens­vir­schrëf­ten noge­zeechent. Des Regle­men­ta­tioun déi a Rich­tung Affekt­kon­troll geet huet dann och, esou den Elias, eng ges­tal­tend Wier­kung op d‘Strukturlierung vun eiser „Séil“. Hie schreift am zwee­ten Band vu segnem_ Pro­zess der Zivilisation :

Maß­ge­bend für einen Men­schen, wie wir ihn vor uns sehen, ist weder allein ein »Es«, noch allein ein »Ich« oder »Übe­rich«, son­dern immer und von Grund auf die Bezie­hung zwi­schen die­sen, teils mitei­nan­der rin­gen­den, teils mitei­nan­der koo­pe­rie­ren­den Funk­tions­schich­ten der psy­chi­schen Selbsts­teue­rung. Sie aber, diese Bezie­hun­gen im ein­zel­nen Men­schen selbst, und damit sowohl die Ges­talt sei ner Triebs­teue­rung, wie die Ges­talt sei­ner Ich- und Übe­richs­teue­rung, sie wan­delt sich als Ganzes im Laufe des Zivi­li­sa­tions­pro­zesses ents­pre­chend einer spe­zi­fi­schen Trans­for­ma­tion der Bezie­hun­gen zwi­schen den Men­schen, der gesell­schaft­li­chen Bezie­hun­gen. Im Laufe dieses Pro­zesses wird, um es schlag­wor­tar­tig zu sagen, das Bewußt­sein weni­ger trieb­dur­chläs­sig und die Triebe weni­ger bewußt­seins­dur­chläs­sig.

Wien de Begrëff vun der emo­tio­na­ler Aar­becht just an dësem Sënn vun dëser all­dee­gle­chen affek­ti­ver Selbst­kon­troll vers­toe géif, dee géif d‘Iddi vun dëser Aar­becht awer och an hirem Wiese ver­pas­sen. Et geet bei der affek­ti­ver Aar­becht net ein­fach ëm di all­ge­meng gesell­schaft­lech Gefills­kon­troll a Regu­la­tioun. Déi psy­chesch Änne­run­gen déi den Nor­bert Elias bes­chreift bilde schonn den Han­ner­grond, op deem sech di emo­tio­nal Aar­becht dann mat enger neier, zousätz­le­cher Form vu Kon­troll ausüübt.

Fir deen Ënner­scheed mat enger Ana­lo­gie ze faas­sen, huet di ame­ri­ka­nesch Sozio­lo­gin Arlie Hoch­schild effek­tiv op zwou ver­schid­den Zorte vu Schaus­pillen zeréck gegraff. Si dis­tin­guéiert en Iwwer­flä­chen-Spillen – ‹esou maache wéi wann› – vun engem déi­wen Spillen. De Modell vum déiwe Spillen ass dat wat Method-Acting genannt gouf.

Method-Acting gouf vum rus­ses­chen Thea­ter-Regis­seur Kons­tan­tin Sta­ni­slavs­ki erfonnt. Et bes­teet doran, dat den Schaus­piller seng Roll net nëmme vu bausse spillt, mä dat en sech kom­plett a säi Per­son­nage era ver­setzt, a sech esou voll­stän­neg wéi méi­glech him identifizéiert.

De Sta­ni­slavs­ky wollt net dat seng Acteure Per­son­nagë repre­sen­téie­ren, mä dat se sel­wer zu deene Per­son­nagë ginn, an da qua­si-natier­lech esou den­ken, schwät­zen an han­dele wéi déi Per­son­na­gen déi se ver­kier­per­leche soll­ten. Et kéint een also soen dat et man­ner ëm eppes oder Een Spillen geet, wéi dorëm­mer Een ze ginn, oder ze sinn.

A genau déi Iden­ti­fi­zéie­rung hat d‘Arlie Hoch­schild als Uwei­sung an ver­schid­dene Beruff­saus­bil­dun­gen erëm fonnt. Esou sol­len d‘Fluchbegleeder net nëmme léif laa­chen, déi léif Ste­war­des­sen sol­len an der Busi­nessk­lass, wou haaptsä­chlech Män­ner sët­zen, net nëm­men eng sexua­li­séiert, flir­tend Stëm­mung oprecht erha­len. Si sol­len sech, wéi dem Sta­nis­laws­ky seng Akteu­ren, esou déif an hir sala­riéiert Rol­len ver­set­zen, dat se wierk­lech fillen a menge wat se am Fong just virs­pillen. Dat soll­ten se awer net fir d’Kon­scht oder fir eng ori­gi­nell Aus­leeung an Duers­tel­lung vun engem Stéck maa­chen, mä auss­schliess­lech fir di komer­ziell a finan­ziell Inter­es­sen vun hirer Firma.

Mä déi Zort vun Iden­ti­fi­ka­tioun sollt selbst­verständ­lech net nëm­men bei Fluch­be­glee­der oder Recep­tio­nis­ten gël­len. Och de Gefills­ma­na­ge­ment an de Tech­no­lo­gie- a Consul­ting­fir­men, an de Ban­ken an de grous­sen inter­na­tio­na­len Affe­ko­te­fir­men geet an déi Rich­tung. Och hei sol­len d‘Salariéen mat authen­tesch emp­fonn­ten Enthu­sias­mus der Fir­ma aus eege­ner Iwwer­zee­gung eraus hir bes­cht Gefiller ver­ka­fen a onge­ziel­ten onbe­zuel­ten Iwwers­ton­nen an Wee­ken­der schenken.

Mat den Tech­nike vun der posi­ti­ver Psy­cho­lo­gie an der emo­tio­na­ler Intel­li­genz soll hei all Sala­rié seng eege Gefiller an déi vu senge Mataar­bech­ter am Sënn an am Inter­esse vun der Fir­ma mani­pu­léie­ren. Och an dëse Kon­tex­ter geet et net ein­fach drëms eppes vir­zes­pillen, mä sech mat Haut an Hoer an deen Rôle ze ver­set­zen, dee vun der Fir­ma ver­laang gëtt. Oft hees­cht dat net nëm­men esou ze schaf­fen, wéi d’Fir­ma dat vir­gesäit, mä am gan­zen esou ze lie­wen, wéi et den Inter­es­sen vum Maart entsprécht.

An dat huet Kon­se­quen­zen. Di ein­fachst Änt­wert op d‘Fro ëm wat fir eng Kon­se­quen­zen et sech dobäi han­delt, huet d’Ar­lie Hoch­schild vun enger Ste­war­dess héie­ren. Vun engem enttäu­schte Pas­sa­géier aus der Busi­ness-Class gefrot, fir­wat dës Uges­tall­ten him net laacht, änt­wert di ges­cheit Fra de Mann soll dach emol sel­wer mat laa­chen ufän­ken. De Mann laacht och prompt, an dorop­shi seet d‘Stewardess him : gutt, da laacht elo emol di nächst 15 Ston­nen esou wei­der ouni opzehalen …

Wat ges­chitt also mat den Leit, freet d‘Arlie Hoch­schild, wann net nëm­men d‘Iwwerflächen-Spillen mä och di déif Schaus­pille­rei zum Deel vun der Aar­becht an dann zum Deel vum Liewe gëtt ?

Wat hei ents­teet ass eng ganz nei Form vun der Alie­na­tioun, vun der Ent­frie­mung. Kucke mer séier op d’Ges­chicht vum Begrëff vun der Ent­frie­mung wéi se fir d’éi­scht an de Paräi­ser Manus­krip­ter vum Marx, vun 1844, erschéngt. D‘Entfriemung, esou den Marx, bes­teet doran, dat den Aar­bech­ter kee Bezuch méi huet zum Resul­tat vu sen­ger Aar­becht. Den Aar­bech­ter gëtt just fir eng oniw­wer­siicht­lech Pro­duk­tioun an en Aar­bechts­pro­zess ages­paant, deen esou opge­deelt ass, dat en just ëmmer en Frag­ment vun deem wat en hiers­tellt beaar­becht, an net méi weess oder vers­teet wéi dat Ganzt geet. Doduerch gëtt dann och d‘Aktivitéit vun der eege­ner Aar­becht sënn­los. Aar­becht gëtt eigent­lech an der Ent­frie­mung zu einer ein­fa­cher awer abs­trak­ter Akti­vi­téit, déi duerch ier­gend eng aner Akti­vi­téit ersaat gi kéint.

Wat haut also de mees­chte Leit als bal selbst­verständ­lech schéngt – dat Aar­becht soss kee Sënn huet, wéi ein­fach Suen domat ze ver­dén­gen – gouf effek­tiv emol als Entwäer­tung vun der Aar­becht a vun der Mën­schle­ch­keet vum Aar­bech­ter vers­ta­nen. Dëss Entwär­tung vum Aar­be­che­ter, an dësen sënn­ver­lo­scht vun der Aar­becht ass dat wat de Marx als „abs­trakt Aar­becht“ bezeechent huet. Abs­trakt Aar­becht ass eng Aar­becht bei dir et eigent­lech op den Inhalt fir den Aar­bech­ter net méi ukënnt, an an dir sech dofir och näi­scht vum Aar­bech­ter sel­wer aus­dré­cken kann.

Mat der emo­tio­na­ler Aar­becht ent­seet doriw­wer eraus dann eng nei Form vun Ent­frie­mung. Eng Ent­frie­mung déi net just di bezuel­ten Akti­vi­téit betrëfft, mä d’Ve­rhältnëss vun der Per­soun zu sech sel­wer, an zu dee­nen ane­ren. Hei gëtt also net nëm­men d’Kier­per­kraaft an d’Ak­ti­vi­téit vun der Pro­fi­ter­schaa­fung ins­tru­men­ta­li­séiert, hei gëtt net nëm­men d’Wës­sen an d’Er­fah­rung dem Impe­ra­tif vun der Mehr­wert-Erschaa­fung bestëmmt, mä och nach dat psych­schecht Verhältnëss zu sech sel­wer. An der emo­tio­na­ler Aar­becht sol­len déi eegen Gefiller nach esou géréiert an mani­pu­léiert ginn, dat se aus­schliss­lech als Ins­tru­men­ter vun der Aar­becht funk­tion­néie­ren. An hei ent­seet dann fréier oder spéi­der dat, wat een “emo­tio­nal Dis­so­nanz” nennt.

Emo­tio­nal Dis­so­nanz ents­teet do wou den Rap­port vum Gefill zu sén­gem Kon­text als net pas­send emp­fonnt gëtt. Wann di zwee, d‘Gefill an de Kon­text, sub­jek­tiv emp­fonnt, net beie­nee pas­sen, dann ents­teet dat Gefill vun der affek­ti­ver Ent­frie­mung. An déi affek­tiv Dis­so­nanz ka sech bis zum Gefill vun enger Zort Iden­ti­téitss­téie­rung entwé­ck­len : fir­wat fillen ech dat hei­ten?, wie*sinn ech fir esou ze fillen?, *irwat hunn ech dat*Gefill elo ? Do wou also nor­ma­ler­weis d’Ge­filler en wich­te­gen Deel vun der Aschät­zung vun eisem Befan­nen, vum Vers­toen vu Situa­tiou­nen a vum Emfan­nen vum Verhältnëss zu ane­ren sinn, do ents­teet dann Zwei­fel an Desorientéierung.

Wat hei gäre virkënnt, ass all­ge­meng gesot, dat d‘Persoun an der affek­ti­ver Dis­so­nanz ëmmer man­ner gutt ënner­scheede kann, tëscht hirem Esch, an deem vum Employeur erwaar­ten, ges­pillte Per­son­nage. Kon­se­quen­zen dovu sinn gären Bur­nout oder wann et wierk­lech wäit geet esou guer Phe­no­me­ner vun der Deper­son­na­li­séie­rung : dat hees­cht Momen­ter a Situa­tiou­nen wou een d‘Gefill fir sech sel­wer méi oder wéi­ne­ger verléiert.

Kom­pa­ra­tiv Stu­dien tëscht Aar­bech­ter di keng oder wéi­neg emo­tio­nal Aar­becht lees­chte mus­sen, an Aar­bech­ter déi haaptsä­chlech emo­tio­nal Aar­becht maa­chen hunn awer och dorop hige­wise, dat et virun allem ee Fac­teur ass, deen de Gros vun dëse Kon­se­quenze mat sech bréngt. Et han­delt sech ëm déi Aar­becht­si­tua­tiou­nen, wou een zur gläi­cher Zäit seng eege Gefiller kon­trol­léiere muss, an*déi vun de Leit mat dee­nen, oder fir déi een schafft. Dat Ganzt exk­lu­siv an deem vu bausse gelee­te­nen, vun der Fir­ma ver­laangte Sënn.

Faasse mer dat alles kuer zesum­men : Mat der emo­tio­na­ler Aar­becht ass, no der Kier­per­kraaft, no der Intel­li­genz an dem Wës­sen, och nach de les­ch­ten Deel vun der mën­schle­cher Per­séin­le­ch­keet – d’Ge­filler – mat an de Pro­duk­tiouns­pro­zess age­bonne ginn. Och Gefiller sol­len elo mat der emo­tio­na­ler Aar­becht, genau esou wéi aner „Kom­pe­ten­zen“, trai­néiert a kon­trol­léiert ginn.

Do Gefiller awer och en wee­sent­le­chen Deel vun eisem mën­schle­chen Ëmgang mat der Welt a mat anere Mën­schen aus­ma­chen gräift den Gefills­ma­na­ge­ment, an d‘Entfriemung déi doraus ents­teet, nach méi déif an eis Mën­schle­ch­keet an, wéi d‘Alienatioun vum Kier­per a vun der Intel­li­genz do schon gemaach hunn. Dës Ent­frie­mung betrëfft de Sënn vu der eege­ner Per­séin­le­ch­keet, a vum An-Der-Welt sinn mat dee­nen Aneren.

An dësem Kon­text denkt een da schnell um Marx säi Begrëff vum „Cha­rak­ter­mask“. An der Deutsche Ideo­lo­gie hat den Marx d‘Charaktermask als d‘„Personifizéiere vun den eko­no­mesche Verhält­nes­ser“ defi­néiert. An am éisch­ten Band vum Kapi­tal schreift den Marx zum sozial­psy­cho­logë­schen Effet vum Wuerenäustäusch :

„Die Waren kön­nen nicht selbst zu Markte gehn und sich nicht selbst aus­tau­schen. […] Um diese Dinge als Waren aufei­nan­der zu beziehn, müs­sen die Warenhü­ter sich zuei­nan­der als Per­so­nen verhal­ten, deren Willen in jenen Din­gen haust, so daß der eine nur mit dem Willen des andren, also jeder nur ver­mit­tel­st eines, bei­den gemein­sa­men Willen­sakts sich die fremde Ware anei­gnet, indem er die eigne veräußert. Sie müs­sen sich daher wech­sel­sei­tig als Pri­va­tei­gentü­mer aner­ken­nen. Der Inhalt dieses Rechts- oder Willens­ve­rhält­nisses ist durch das öko­no­mische Verhält­nis selbst gege­ben. Die Per­so­nen exis­tie­ren hier nur fürei­nan­der als Reprä­sen­tan­ten von Ware und daher als Waren­be­sit­zer. Wir wer­den übe­rhaupt im Fort­gang der Ent­wi­ck­lung fin­den, daß die öko­no­mi­schen Cha­rak­ter­mas­ken der Per­so­nen nur die Per­so­ni­fi­ka­tio­nen der öko­no­mi­schen Verhält­nisse sind, als deren Trä­ger sie sich gegenübertreten.“

D’Cha­rak­ter­mask ass also eng Aart Per­so­ni­fi­zéie­rung vun den gesell­schaft­le­chen, oder méi genau, vun den eko­no­mes­chen Verhält­nes­ser. Doduerch ginn och d’In­di­vi­duen zu Por­teu­ren vun gesell­schaft­le­chen a wirt­schaft­le­chen Verhältnës­ser. Et ass déi Iddi, déi vum Psy­cho­ana­ly­ti­ker Erich Fromm fir d’éi­scht am Begrëff vum Sozial­cha­rak­ter entwé­ckelt gouf. Den Sozial­cha­rak­ter repre­sen­téiert all déi Zich vum Cha­rak­ter oder vun der Per­séin­le­ch­keet déi gesell­schaft­lech nout­wen­neg sinn fir d’Re­pro­duk­tioun vun den Verhält­nes­ser. Am Kon­text vum Kapi­ta­lis­mus ass den repre­sen­ta­ti­ven Cha­ra­ka­ter­ty­pus deen vum Fromm esou genann­ten Mar­ke­ting­cha­rak­ter. Dat hees­cht dat Verhältnes zou sech sel­wer, an deem een sech zur gläi­cher Zäit verhält wéi en Ver­kee­fer an di Wuer, déi een verkeeft.

Wat sech awer op der Iwwer­fläch gläicht – den Sozial­cha­rak­ter wéi en de Fromm begraff huet, an dem Marx seng Cha­rak­ter­mask, déi di emo­tio­nal Aar­becht mat bein­halte kann – vers­toppt och eng déif Dif­fen­renz. Den Sozial­cha­rak­ter ass eppes wat duerch Sozia­li­séie­rung an Erzie­hung verën­ner­lecht gëtt. Sozial­cha­rak­ter ass dowéinst als eppes wéi en Deel vun engem sel­wer ze gesinn. De Sozial­cha­rak­ter ass also d’S­truk­tu­réieung sel­wer vun der Per­séin­le­ch­keet. Hien dréckt sech dofir ‹natier­lech› aus an et brauch keen Effort, keng Ustren­gung fir deem Cha­rak­ter ze ents­préi­chen. Emo­tio­nal Aar­becht awer, wéi et den Numm seet, ass eng Aar­becht, eng Ustren­gung, och wa se natier­lech si soll oder schéi­nen, ass eppes dobäi wat och der Per­séin­le­ch­keet net entrecht.

Esou guer an der Ana­lo­gie vum „Method acting“ bleift et kloer, dat et do en Acteur gëtt, deen sech zwar mat engem Per­son­nage iden­ti­fi­zéiert, déi Iden­ti­fi­zéie­rung awer och no der Opféie­rung, nom Stéck oder no den Dréiaar­bech­ten erëm wéi säin Cos­tume ofleet. Dofir bleift d’I­den­ti­fi­zéie­rung vun der emo­tio­na­ler Aabrecht, kon­trai­re­ment zum Sozial­cha­rak­ter, och ëmmer d’Re­sul­tat vun enger gez­won­ge­ner Upas­sung. An et ass wéinst dir Zwan­ghaf­teg­keet wou mat der Dauer déi Span­nun­gen a Symp­to­mer ents­tinn, déi zu de bekann­ten Kon­se­quen­zen vun der emo­tio­na­ler Aar­becht féie­ren (Bur­nout, Alko­ho­lis­mus an Medi­ka­men­te­nofhän­geg­keet, Depres­sioun, Ang­sch­zoutsänn, Phä­no­me­ner vun der Kon­fu­sioun an Depersonnaliséierung).

Duerch di ëmmer méi grouss Recu­pe­ra­tioun vun der Sub­jek­ti­vi­téit duerch di eko­no­mesch Verhält­nes­ser kéint een zou­gespëtzt behaap­ten, dat den kon­kre­ten Indi­vi­duum, den beim Marx nach den Trä­ger vum Mask war, sel­wer zur Mask gëtt, oder bes­ser : gi soll, mä et ni ganz gëtt. Domat sollt d‘Entfriemung dann esou zwar kom­plett an inte­gral gi, wéi een se sech virs­tel­len kann, mä mécht dat net ëmmer. Do wou Symp­to­mer ents­tinn, do wou et zu per­séin­le­chen Stéie­run­gen an Zesum­me­bréch kënnt, do weist sech eppes wat nach net kom­plett vun der Ent­frie­mung assi­mi­léiert gouf. Fir dësen les­ch­ten Res­cht vun Ent­frie­mung dann och nach esou gutt wéi méi­glech opze­léi­sen trie­den dann di posi­tiv Psy­cho­lo­gie, di emo­tio­nal Intel­li­genz, Psy­cho­the­ra­pie a Coa­ching op de Plang.

Op Radio 100,7 lau­sch­te­ren ➽